Ne Umduk, Ne Bulduk?

Uzun zaman oldu, zamanlarım oldu.

Kendime döneli, kendimden döneli.....

Kendimizi tuttuk, oruç olduk; kutladık, kutlandık, Bayram olduk...

Dua ettik, dua olduk.....

Herşeyden önce insan olmaya niyetlendik......

Yazıları, yazlar kovaladı....Baktık ki bir katre bile ilerlememişiz.....

Yorulduk, yorduk....Özlemlerimizin en büyük kavuşma olduğunu gördük......

Dertlerimizin en büyük derman olduğunu gördük.....

Düştük.......

Kimi zaman gönle, kimi zaman çamura, kimi zaman pisliğe.....

Düştüğümüzde gördük....Düşülen şey düşenin kendisiymiş.....

Yanlışımızı oldu....Doğrularda yanlış olduk...Yanlışlarda doğru olduk....

Baktık ki bir katre bile düzelememişiz.....

Sonra bıraktık.....Seyre daldık alemi, allemeyi ve bi tabii Adem’i.....

Sehirde bile seyirdeydik......Ne gördük? Ne umduk? Ne bulduk?.....

Niyetlendik....Alemde amele koyulduk......

Parçalandık, ayrıldık.....Ayrıldıkça çoğaldık...Çoğaldıkça gördük....Gördükçe bildik.....

Ne bildik?.....

Bildikçe göremediğimizi, gördükçe çoğalmadığımızı, çoğaldıkça ayrılmadığımızı.....

Bıraktık, döndük.....

Bir gün, günlerden biri............

Takke önde....Düşüncelere ve düşlere inat....Muhabbetle muhabbette......

Bir gün, günlerden biri.........

Bilmenin, görmenin, ummanın, okumanın, okutmanın.....

Yok hiç bir değeri olmadan.

Olmak.....Ama ne olmalı?......

Elbette AŞK olmalı, AŞK....